Anna je trudna šesnaestogodišnja beskućnica kojoj su dvojica filmaša, Massimo Sarchielli i Alberto Grifi, kasnije i redatelji filma, odlučili pomoći, ali i snimiti njezin polagani oporavak i transformaciju od divlje beskućnice do ljudskog bića, koristeći 16mm kameru, a potom i video, što je u to vrijeme bio novitet te je Anna prvi talijanski film u kojem je korištena prijenosna video oprema.

Film je nastajao od 1972. do 1975., premijerno je prikazan 1976. na Berlinaleu, a potom u Veneciji i Cannesu, no, nakon toga, godinama je bio zaboravljen i slabo prikazivan, sve do restauracije i ponovnog prikazivanja na filmskom festivalu u Veneciji 2011. na kojem je izazvao veliko oduševljenje i smatra ga se velikim kinematografskim (ponovnim) otkrićem. Nakon Venecije, ovaj gotovo izgubljeni klasik talijanske kinematografije, prikazan je na vodećim europskim filmskim festivalima, između ostalih u Rotterdamu i Viennaleu.

Anna je velika, epska priča o jednoj osobi u određenom vremenu i prostoru. Šarm, svježina i kompleksnost ovog filma prkose svakom pokušaju detaljnog prepričavanja njegove radnje. To je film o stvarnim ljudima, stvarnoj ljubavi i ulozi kamere. Film Anna više je od cinema vérité, on je refleksija o ulozi kamere u snimanju dokumentarnog filma dok dugi kadrovi stvaraju fascinantan portret dinamike između filmaša i protagonistice.

Film se prikazuje u okviru projekta Kratke slike koji pozornost posvećuje inovativnim filmskim strujanjima, programske cjeline Iz Kratke baze 25 FPS-a te kao dio projekta Odgajanje budućnosti, a koji okuplja umjetnice i teoretičarke oko zajedničke želje promišljanja suvremene uloge žene i majke.

Film je na talijanskom jeziku s engleskim podnaslovima, a sve ostale detalje potražite na ovoj poveznici. 

Naslovne fotografije: scene iz filma Anna